Mensen helpen in Nederlands-Indië

Barend van Mierlo koos er zelf voor om naar Nederlands-Indië te gaan. “Wij waren met een bataljon van 560 man en er waren er maar twee die naar Indië wilden en een ervan heette Barend van Mierlo,” zegt hij met een twinkeling in de ogen. “Ik wilde de mensen daar helpen.”

Barend van Mierlo is de vriendelijkheid zelf. Broos van lichaam, maar op zijn negentigste nog scherp van geest. In 1947 koos hij als dienstplichtige er zelf voor om naar Indië te gaan. “Wij waren met een bataljon van 560 man en er waren er maar twee die naar Indië wilden en een ervan heette Barend van Mierlo,” zegt hij met een twinkeling in de ogen. “Ik wilde de mensen daar helpen.”

Hij werd ingedeeld bij een verbindingspeloton van het vijfde bataljon van het Regiment Stoottroepen. Hij was nauwelijks op zijn plaats van bestemming in Oost-Java aangekomen, of moest al een beschieting ondergaan. Het zou niet de laatste zijn. “Ik kan je verzekeren dat je het als twintigjarig jochie dan in je broek doet.” Regelmatig ging hij met een enorme radio op zijn rug op patrouille. Dat was heftig, vooral als hij onder gevaarlijke omstandigheden kapot geschoten kabels moest repareren. Verschrikkelijke dingen heeft hij zien gebeuren, maar hij dankt God dat hij zelf nooit iemand heeft doodgeschoten. “Ik vergeet het nooit, maar het is gelukkig niet in mijn hoofd blijven spoken.”

Urenlang kan Barend er over vertellen, beeldend als een roman. Maar het liefst vertelt hij over de kennismaking met zijn grote liefde.

“Ik had nooit een meisje gehad,” zegt hij met een ontroerende onbevangenheid. Hij plaatste een advertentie in het muziekblaadje ‘Tuney Tunes’: “Eenzame militair wil graag corresponderen met lief meisje in Nederland.” Hij kreeg 34 brieven met foto’s en koos die van Wilma eruit. Er ontstond niet alleen een intense briefwisseling maar vooral een diepe liefde op afstand.

We moeten helaas een lang verhaal kort maken. Barend keerde op 2 mei 1950 terug uit Indië en tien dagen later verloofde hij zich met zijn geliefde.

Een paar jaar geleden is zij overleden. “Ik mis haar nog elke dag,” zegt hij met tranen in de ogen.

Als dank voor bewezen diensten kreeg soldaat eerste klas Van Mierlo honderd gulden en een verzilverd lepeltje met het opschrift ‘Welkom thuis’.

Huib Neven.