“Een uitzending is de kroon op wat je in de opleiding geleerd hebt,” zegt veteraan Gerjan met veel overtuiging. Hij genoot van zijn opleiding bij het korps Mariniers in Rotterdam.

“Ik was op zoek naar uitdaging. Mijn opa, een Nieuw-Guineaveteraan vertelde altijd de spannendste verhalen. Toen ik op de Wereldhavendagen de mariniers aan het werk zag dacht ik: dat is het!” In 2008 meldde hij zich aan.

Marinier

De opleiding in de Van Ghent Kazerne in Rotterdam was pittig. “Er vielen veel jongens af. Voor mij was dat juist een reden om door te zetten. Ik heb er veel geleerd: onderling respect, doorzettingsvermogen, hulpvaardigheid… Als jij het redt en je maat niet, dan help je hem. Het heeft me gevormd.”  Met trots draagt hij de naam (nee, geen soldaat) marinier. In Doorn kwam hij in operationele dienst bij de 21e Infanterie Compagnie. Hij kreeg nog een medische opleiding en leerde alles over explosieven, opblazen van versperringen en andere geniewerkzaamheden. Bij zo’n opleiding hoort een uitzending, vindt Gerjan. In 2012 werd deze wens vervuld. Hij werd uitgezonden naar Kunduz, Afghanistan.

Waakzaam

“Je weet niet wat je meemaakt als je daar aankomt. Die ongelooflijke warmte … Je wist het wel, maar de werkelijkheid is toch anders. Het was ook vreemd om de hele dag met je wapen te lopen.” Gerjan was ingedeeld bij een Politie Trainings Groep, samen met een twintigtal marechaussees. Die moesten de Afghaanse agenten opleiden. “Wij als mariniers brachten hen naar de politieposten. Onze taak was de weg veilig te maken en de politieposten te beveiligen.” Van tijd tot tijd gingen zij ook zelf de dorpen in, met of zonder de Afghaanse agenten. “De manier waarop de mensen ons benaderden was heel verschillend,” vertelt Gerjan. “Soms vrolijk, soms wantrouwend. Eigenlijk wist je nooit precies wat je te wachten stond. Regelmatig liep een horde kinderen achter ons aan. Het werd spannend als die kinderen ineens verdwenen waren. Je werd dan nog waakzamer, want je weet niet wat er gaat gebeuren. Gelukkig zijn er geen vijandelijke confrontaties geweest. Wel bij het nabij gelegen kamp van de Amerikanen. Daar reed een auto vol explosieven de poort in.”

Kinderen

Inmiddels weten we dat de Taliban de macht heeft gegrepen. Is nu alles voor niets geweest? Gerjan aarzelt. “We kwamen daar met de missie de bevolking te helpen. Soms leek dat te lukken, soms ook niet.” Gerjan wil graag alles van de positieve kant bekijken. “Er zijn momenten geweest dat we iets hebben kunnen betekenen voor de Afghaanse bevolking. Vooral het contact met de kinderen vond ik geweldig. Maar of het allemaal echt iets uitgemaakt heeft, durf ik niet te zeggen. Wel voor mezelf. Ik weet zeker dat ik alles gegeven heb. Daar wil ik me aan vasthouden.”