“Ik voel me meer militair dan verpleegkundige”

Sergeant 1^e  klas Wivine Hendriks-de Vries heeft aan allerlei facetten van het leven geproefd. Ze heeft een poosje op de pabo gezeten, was leidinggevende in de kinderopvang, werkte in Oostenrijk als reisleider en in een hotel en was daar tussendoor, van 1999 tot 2002, in militaire dienst als chauffeur van de overste.

Pas in 2010 wist ze wat ze echt wilde: een opleiding als militair verpleegkundige aan de Koninklijke Militaire School. “Het was een pittige opleiding. Ik was de enige vrouw in een groep van twaalf en ben mezelf daar van tijd tot tijd flink tegengekomen, fysiek en mentaal. Het heeft me geleerd om niet op te geven.”

Thuisfront

Terwijl Wivine in 2017 in Polen deelnam aan de internationale militaire oefening Bison Drawsko kreeg zij te horen dat ze zou worden uitgezonden naar Afghanistan. “Wow,” was haar eerste reactie, “eindelijk is het zover!” Maar toen bedacht ze dat ze vanuit het verre Polen deze boodschap aan haar vrouw Vanessa en aan haar ouders moest overbrengen. We vergeten gemakkelijk dat bij een uitzending altijd een thuisfront hoort. Wivine weet treffend en openhartig te verwoorden welke spanningen en emoties dit kan opleveren, bij het vertrek, de uitzending en de thuiskomst. “Ruim vier maanden leef je ver van elkaar. Ik kon mijn vrouw wel bellen, maar zij mij niet. Je leeft al die tijd in totaal verschillende werelden. Dat is niet altijd gemakkelijk. Maar door de uitzending weet ik nu hoe belangrijk het thuis-zijn is.”

Kamp Marmal

In juli 2017 vloog Wivine naar Mazar-e-Sharif in Afghanistan. Het afscheid in Nederland was vervelend, maar toen ik eenmaal gearriveerd was, dacht ik: “Ja, dit wil ik.” Haar enthousiasme en gemotiveerdheid zijn kenmerkend voor deze op en top militair.

“Kamp Marmal is heel groot. Er waren veel voorzieningen en gemakken: sportactiviteiten, een markt en ik hoefde mezelf niet met een emmer te douchen.”

Sergeant Hendriks – de Vries werkte daar in het hospitaal met collega’s uit heel Europa: Duitse, Zweedse, Hongaarse, Kroatische… Dat vraagt aanpassingsvermogen en flexibiliteit. “Maar die manier van samenwerken is het mooiste wat ik mee terug genomen heb.”

Ziekenhuis

Wivine heeft haar hele uitzendtijd op kamp Marmal doorgebracht. Zij ging niet mee met de patrouilles die het land introkken om opleidingen en trainingen aan het Afghaanse leger en de politie te verzorgen. Haar taak lag in het ziekenhuis op het kamp. Daarbij heeft zij onder andere reanimatielessen gegeven aan Afghaanse luchtmachtmilitairen. Het mag duidelijk zijn dat ook deze uitzending heeft bijgedragen aan de professionalisering van de Afghaanse politie- en legermacht.

Militair

Viereneenhalve maand Afghanistan heeft deze veteraan gevormd tot de persoon die ze nu is: resoluut, welbespraakt, met veel kennis van zaken, zeer betrokken bij het werk én bij het thuisfront, een militair (meer nog dan een verpleegkundige) in hart en nieren. Zij zou het niet erg vinden om nog eens uitgezonden te worden.

Huib Neven