“Mijn verhaal is niet zo spannend hoor,” waarschuwt veteraan Liza Carmo (1978).

Maar alles is relatief. Stel je voor: 6 jaar (van 1996 – 2002) gediend bij de Marine, met 12 matrozen op stapelbedden in één hut, alle zeeën van de wereld bevaren, zware stormen doorstaan, veel van de wereld gezien … Het is maar wat je spannend noemt.

Nautische dienst

Liza wist na de middelbare school nog niet zo goed wat ze wilde. Totdat een vriendin mooie verhalen over de Marine vertelde. Ze had al een technische opleiding achter de rug en koos voor de nautische dienst. De meeste vrouwen aan boord zaten bij de verbindingsdienst of in de keuken. Maar matroos Carmo stond haar mannetje aan dek. In weer en wind bezig met touwen en kabels, met aan- en afmeren.

Ze herinnert zich een zware storm toen ze met het bevoorradingsschip De Zuiderkruis naar de West voeren. “Je mocht niet aan dek en keek vanaf de brug hoe de golven over het schip sloegen. ’s Nachts lag je vastgesjord in je bed. Tijdens het eten zat je met je benen om de tafelpoot geslingerd om niet met stoel en al door de ruimte te schuiven. Nee, bang was ik niet. Ik vond het wel grappig hoe we met de golfslag mee door de gang waggelden,” vertelt Liza met een dosis nuchterheid

Zeevrouw

Een echte zeevrouw. Ze hield van het leven aan boord. Vooral van de oefeningen, zoals man over boord, waarbij een pop uit zee moest worden gevist. Het bevoorraden van schepen op volle zee is een gebeurtenis apart, zeker bij flinke golven. “We moesten dan volop aan de bak. Eerst een klein lijntje naar het andere schip, tenslotte een staalkabel met de brandstofslangen. Het was hard werken om al die lijnen weer binnen te halen en op te bergen.”

Enduring Freedom

“Op 10 december 2001 – ik voer toen op het fregat Philips van Almonde – moesten we hals over kop naar de Perzische Golf,” vertelt Liza.

Na de aanslagen van 11 september 2001 had Amerika de oorlog aan het terrorisme verklaard. Onder de naam ‘Enduring Freedom’ werd de aanval ingezet.

“Wij moesten in de Perzische Golf en in de Straat van Hormuz de Amerikaanse schepen escorteren en de eventuele verplaatsing van terroristische groeperingen en wapentransporten signaleren.” Noem het maar niet spannend. “Er voeren tientallen kleine bootjes om ons schip, niet groter dan een badkuip. Ik voer daar met een kleine boot naar toe, met een marinier en een tolk. Je wist nooit wat je zou aantreffen. Het konden terroristen zijn. Meestal waren het arme mensen die illegale handel dreven.”

Missie volbracht

Op 6 mei 2002 zat de missie erop. Voor Liza tijd om na 6 jaar Marine naar iets anders uit te kijken. Met recht mag zij nu de titel veteraan dragen.

“Ik had het niet willen missen,” zegt zij. “Je doet veel mensenkennis op en het heeft me snel zelfstandig en volwassen gemaakt.”