“Eigenlijk zou de militaire dienstplicht voor jongens en voor meisjes moeten worden ingevoerd. Je ontwikkelt daar een kameraadschap die mensen bij elkaar brengt.” Aan het woord is Nellie Boertje-Meerkerk (1971). Een vriendelijke en goedlachse veteraan. Zij werd vanuit een beschermde wereld naar Bosnië uitgezonden. Zij heeft dus wel recht van spreken. “We leven tegenwoordig zo individualistisch. Maar als je je openstelt voor mensen met een andere cultuur, krijg je zoveel respect voor elkaar. Waarom toch die kloof tussen de mensen?”

Van opleiding tot verpleegkundige naar sergeant

Nellie volgde na de middelbare school een opleiding tot verpleegkundige. Ze ging werken waar ze geboren werd: in het Groene Hart Ziekenhuis in Gouda. ”Ik werkte op de longafdeling. Een zware afdeling. Er stierven veel mensen. Na een aantal jaren raakte ik als het ware afgestompt. Ik wilde het roer omgooien.” Ze ging naar de banenwinkel van defensie en kwam op de onderofficiersopleiding in Weert terecht. Maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Sergeant Meerkerk werd in het Centraal Militair Hospitaal in Utrecht geplaatst. “Wel een verschil, hoor, met mijn vorige baan. Hier geen bejaarden, alleen militairen die meestal voor korte tijd werden opgenomen. Een enkele keer werd een ernstig gewonde gerepatrieerde militair binnen gebracht.”

Een wereldje op zich

Nellie wist dat een uitzending tot de mogelijkheden behoorde. Ze stond niet te springen, maar was nuchter genoeg om het te accepteren. “Als het zo is dan is het zo.” In augustus 1999 vertrok zij met een Herculesvliegtuig naar Split in Kroatië en verder met de bus naar Sipovo. Zij werd tewerkgesteld in het Britisch Hospital Sqaudron, een klein ziekenhuisje dat zich in een aftands gebouw bevond. Er omheen stonden de containers waarin het verplegend personeel sliep en recreëerde. Een rommelig geheel.

Het ziekenhuis telde 8 bedden en 2 ic-plekken. “Wij zaten met ongeveer 20 Nederlanders, veel Engelsen, een paar Tsjechen en IJslanders … Een wereldje op zich,” mijmert Nellie, “alsof er even geen andere wereld bestaat. Met 3 vrouwen tussen allemaal mannen. Nooit nare dingen meegemaakt, ook niet op het gebied van (seksuele) intimidatie. Dat mag ook wel eens gezegd worden. Wel vond mijn zusje bij thuiskomst dat mijn taal wat grover was geworden.”

“Tijdens een excursie zagen de heuvels wit van de oorlogsgraven”

Omdat de oorlog voorbij was, heeft Nellie geen oorlogsslachtoffers verpleegd. “Ik heb meer burgers dan militairen verzorgd,” zegt ze. “Er was een houtzagerij in de buurt. Dan weet je het wel.”

Ze heeft wel de gevolgen van de oorlog gezien. “Tijdens een excursie naar Sarajevo zagen we een kapot geschoten stad. En heuvels die wit waren van de oorlogsgraven.”

3 maanden duurde de missie. “Het is een goede tijd geweest,” besluit veteraan Boertje. “Ik heb er veel geleerd en vind het van mezelf bijzonder dat het gelukt om daar in die vreemde omgeving met zoveel verschillende mensen te werken. Ik had het niet willen missen.”

Huib Neven